Cirkel

Daar ligt mijn moeder in een laatste zwijm

van dormicum, versneden met morfine.

Het slapen is voor haar tot een routine

geworden - ik vereeuwig haar in rijm.

  

Dit moeizaam ademhalend perkament,

mijn mammie, lijkt een mummie nu te zijn,

een Hatsjepsoet of Nefertiti: klein

en breekbaar en onpeilbaar onbekend.

Terwijl ik langzaam afscheid van haar neem

weerklinkt iets dat de zware rust bederft 

(want alles in het leven is gelaagd).

Mijn iPad, zie ik, legt op mij een claim.

Dus lees ik, drie kwartier voordat ma sterft

een mail van Jonathan: hij is geslaagd!

19 juni 2017